Solo

Solo over het groot dierenbos in het jaar nul van de Vlaamse onafhankelijkheid (Martha!Tentatief) is een verhaal van B., het Beest. Hét verhaal van de laatste twee jaar. En het heeft hem pijn gedaan (nog altijd), en dat toont hij op een podium bevolkt met rare dieren.

Op de nacht van de Vlaamse onafhankelijkheid sterft Buurman, de buurman van het Beest. Het beest had het gemerkt en toch weer niet (de TV van Buurman stond loeihard gedurende de volledige nacht), modern stadsdier dat hij is. Nadien sterft de papa van zijn vrouw. Een nonkel en een tante. Hij ziet veel verdriet en twijfel verteert hem. Zelfs van een vakantie aan de kust kan niet meer genoten worden. Het Beest staat onder een lantaarnpaal, naast een vuilbak. De Waaslandwolf en een lelijke kraai zijn imaginaire raadgevers die het Beest uitlachen in al zijn naaktheid.

Het verhaal begint met een dood, en eigenlijk is er geen happy end, enkel de constatatie dat het beest naakt is, door de jaren heen een schelp heeft ontwikkeld om zich te beschermen, bij elke aanraking ineenkrimpt en een slijmspoor achterlaat. De andere dieren in het grote dierenbos hebben een vale pels, zijn hele plukken haar verloren en drinken Cara pils op een plein, bevolkt met verslaafden en bibliotheekgangers.

Het Fort in Mortsel, waar dit stuk speelt, is een onaangename plek. Het is er koud, de banken zitten ongemakkelijk en dus moet ik over een weer schuiven om een positie te vinden waar mijn gat niet al te veel zeer doet. Maar dat helpt niet veel. De doden in het stuk zijn echte doden. Hun dood heeft B. hard geraakt. En dat toont hij, in een pijnlijke eerlijkheid. Nu weet ik wel dat schrijven altijd liegen is, en een autobiografie ook woorden kiest met een bepaalde bedoeling. Laat nu net dat autobiografische de echte reden van mijn ongemakkelijk heen en weer schuiven zijn. We kennen de twee hoofdpersonages (niet erg goed, maar we zien ze graag) en zien ze on stage emotioneel uitgekleed. Het heeft iets pijnlijk voyeuristisch, als ingezoomde details opeens tastbaar worden want we weten dat ze echt bestaan.

Deze bedenking geldt waarschijnlijk niet voor mensen die het Beest en zijn vrouw niet kennen. Je krijgt dan een mooie, trieste, intieme vertelling op ongemakkelijke koude banken met, weeral, een mooi decor.

Vaderlandse politiek

Bert Anciaux maakt een onhebbelijke vergelijking en krijgt bakken stront over zich heen. Bert twijfelt. Bert verandert van partij. Bert wil dat die partij van naam verandert (zie verder). Bert wordt socialist, of toch niet. Marie-Rose Morel heeft kanker. Marie-Rose Morel zou iets met Frank Vanhecke hebben. Mia De Vits gaat niet in het Vlaams Kleuterparlement zetelen, of wacht, ze gaat het toch doen. Anne-Marie Lizin, herstellende van een Finse hartaanval in het Zuiden van Frankrijk, blijkt nu toch corrupt, en dat wisten ze bij de PS nog niet. SP.a verandert van naam of toch niet. Caroline stuurt een mail. Vl.Pro. verandert van naam. Geert Lambert is (politiek) gewicht kwijt en een heleboel collega’s en vrienden. Geert Lambert, Nelly Maes, Els Van Weert, Bettina Gijsen zijn afwisselend voorzitter van een partij. Die partij betaalt blijkbaar goed. Wouter van Bellingen vindt de naamsverandering van Spirit naar Vl.Pro naar SLP maar niks en gaat als onafhankelijke aan politiek doen. Bart De Wever, succesvol in een spelleke, mag van Filip Dewinter niet meer in spellekes aandraven omdat die laatstes onhebbelijke smoel wordt geweerd. Pieter De Crem drinkt een pintje. Michel Daerden ook af en toe. En Yves Leterme wordt eerste militant (hij moest naar het schijnt op de CD&V-nieuwjaarsreceptie een kwartier aanschuiven voor een pintje, niemand van de 1000 aanwezigen gaf de voormalige premier een glaasje troost).

Het zijn weer uiterst boeiende en relevante tijden voor de chroniqueurs der vaderlandse politiek.

Deur

Sinds gisteren staan de (acht) binnendeuren in onze woonst.

We mogen nu het licht in de gang laten branden en toch zullen we daardoor de kleine niet wakker maken! Ik kan eindelijk met wat deuren slaan, mocht het nodig blijken. Of een deur tegen mijn oog krijgen. Met twee kunnen we er inderdaad niet door, tenzij boven, want daar zijn de deuren ontdubbeld.

de blijde boodschap

(probeer het te lezen met een Engels-Nederlands accent, een beetje op zijn Nigel Williams‘es)

Gisteren kreeg ik twee jongelui op bezoek, twee Amerikanen die de blijde boodschap kwamen verkondigen (ik kon aan niets anders denken dan aan Het Huis van Wantrouwen en de wax-sessie, remember?). Gastvrij als ik ben, liet ik ze binnen en gaf ze een glas fruitsap (koffie drinken ze niet omdat het “verslavend” is).

Ergens is het bewonderenswaardig om naar één van de meest seculiere landen te komen (de mormonen hebben hier een “missie”) en geen bier te mogen drinken (want “verslavend”). We zouden het ook “idioot” kunnen benoemen.

Ik zei dat ik niet geloofde, staafde het met voorbeelden, raadde hen aan The God Delusion van Richard Dawkins te lezen en liet hen dan vertellen over wat ze hier kwamen doen, waar ze leefden, wat ze na hun twee jaar durende missie gingen doen. Ze probeerden me niet te overtuigen, maar mocht iemand geïnteresseerd zijn, ik heb hun kaartje.

Nee, wacht, het ligt al bij het oud papier. In mijn papiermaatje, een kartonnen doos in de garage.

Paardjes

The Partchesz zag ik in het voorprogramma van Lambchop in Antwerpen, zowat een jaar geleden (of was het twee?). Leuke, prikkelende country, of hoe je het kan noemen. Ik was ze uit het oog verloren, maar zoek nu toch of ze al een CD hebben uitgebracht. Zouden ze nog bestaan? Een andere Belgische country-aanrader, maar dan vanuit het theater, The Clement Brothers, cowboys van de Fruithoflaan.

Inventaris IV

Na de vakantie, en als voornemen voor 2009, een update van de inventaris…

Een deel plafonds boven, de vloer boven (bijna 🙂 ), kranen en lavabo in de badkamer, dekplaten van de stopcontacten en de schakelaars (besteld, nu nog tegenschroeven), schakelaars bestellen en plaatsen, plinten (toch die al in Mieps kamer) schilderen, vloerbedekking in het stukje gang aan de voordeur, opruimen, waterput in de grond krijgen, terras wat effenen, chappen in badkamer 2, uitwerken laatste velux, bekleding van de passerelle, opkuisen van de oude trap, inwerken van de kastjes, verder isoleren van de zolder – misschien ook nog een bekleding er tegen plakken, de technische ruimte afsluiten, de buizen van de zonnepanelen isoleren en wegwerken, de schouw bekijken – flexibel insteken (of laten steken), verluchting in het toilet beneden, de badkamer en de zolder, de wand achter de hang-WC beneden en boven, de regenwaterleidingen aansluiten in de kelder, de pomp en filter installeren, nog wat bezetting verwijderen en opnieuw plakken aan de keldertrap, de onderkant van diezelfde trap bekleden, de electriciteit in de garage leggen, kasten in de dressing, verlichting in alle ruimtes ter vervanging van de huidige peertjes, deuren naar de kelder, garage, toilet, wasplaats (schrijnwerker komt een dezer), badkamer plaatsen, oude deuren afschuren en hangen tussen de gang en de gang, tussen passerelle en de gang, inboenen van de vloer (wekelijks gedurende 6 maanden), plamuren van de keukenmuur, plaatsen van de rastering aan de passerelle, iets vinden als handgreep voor de trap, dimmers in de electriciteitskast, subsidies aanvragen voor isolatie, vernieuwen van de ketel, zonneboiler, vernieuwen van de electriciteit, vervangen van de riolering, vervangen van het dak, gebruik van superisolerend glas, het installeren van thermostatische kranen, documenteren voor de dienst stedenbouw en cultuur (om de stadprijs voor woningrenovatie binnen te halen), garage opruimen…

Dju, wat schrappen betreft, valt dit toch tegen…

Nu de komende maand kan het misschien wat vooruit gaan. De architect kreeg een vraag om dit ontwerp te laten gebruiken voor een TV-programma over wonen en verbouwen. Ik ben benieuwd. Toch niet “Help, mijn klant is een klusser!”.

Over nieuwjaar

In de VS is het de gewoonte dat mensen bij hun kerstkaart een brief steken die een kort overzicht geeft van het afgelopen jaar. Ze vertellen over zichzelf, hun werk, hun kinderen en wat de kinderen uitgespookt hebben. Over de goede en minder goede kanten. Ik hou van die brieven. Ze vertellen het verhaal van iemand en zijn familie van het afglopen jaar. Elk jaar krijg ik er zeker van twee vrienden.

Na het feestgewoel, de drank (ja, weeral vodka), de speeches op de 90e verjaardag van de grootmoeder van I., even een reflectie over het voorbije en komende jaar.

2008 was een jaar van grote emoties: de geboorte van Miep, de coma van de tante van I., het hele gedoe met AFS, het binnenhalen van een belangrijke beurs op het werk. We zijn definitief verhuisd naar het huis waar ik twee jaar intensief mee bezig ben geweest. Ik heb mijn zelfstandigenstatuut opgezegd en heb voor de eerste keer iemand ontslaan.

I. is het grootste deel van 2008 thuis gebleven. Na zes maand zwangerschap moet ze in februari van haar werkgever verplicht in zwangerschapsverlof gaan en na de bevalling is ze vijf maand fulltime moeder kunnen zijn. Aanvankelijk had ze schrik zich te vervelen, maar uiteindelijk heeft ze het gevoel niet de tijd te hebben gehad om te doen wat ze wou doen.

Miep is in ons leven gekomen. Ondertussen is ze al meer den verdubbeld in gewicht en ongeveer 20cm gegroeid. Een leuk, vrolijk, gezond, braaf kind. Joepie. Over babies gesproken, 2008 was een babyboomjaar. Holy moly. Miep, Mia, Fien, Fien, Quiten, Elisabeth, Lilly, Flore, Bo, Anders, Basiel, Alois… en dat zijn dan nog enkel diegene aan wie ik nu op dit moment kan denken.

2009 belooft kalmer te worden. Daar ga ik me toch proberen aan houden. Er staan een paar interessante reizen op het programma (de eerste keer Azië: in februari ga ik naar Vietnam, later in het jaar terug naar VS en Oeganda). We proberen op het werk te professionaliseren, met rapportering, fundraising… Het huis is het komende jaar helemaal af (ahum). En wat met AFS? Miep blijft natuurlijk mijn hartendief (ik citeer Kapitein Winokio: “je bent zo mooi, je bent zo knap, je bent zooo lief … JIJ bent mijn hartendief” – dan pook ik met mijn vinger op haar borst en schatert ze het uit). In 2009 neem ik echt vakantie, niet drie keer 1 week zoals in 2008.

De laatste week van 2008 was leeg, apatisch. Ik heb geen klop uitgespookt. Met Miep gespeeld, heel af en toe mijn werktenue aangeschoten. De lange versie van Lord of the Rings (pfff, melig, belerend) en de resterende afleveringen van The Soprano’s (niet spectaculair, de eerste reeksen leken beter) bekeken. Ik heb zelfs niet gelezen, geschreven of getekend (alsof ik dat nog deed…). Dit was, denk ik, de eerste fase van de batterijen terug opladen.

En zo, zonder knal, zijn we terug in het echte leven gerold.